Bardzo często przyjmują postać drobnych, twardych guzków w kolorze skóry. Czasem są nieco ciemniejsze lub lekko różowe. Ich powierzchnia jest zazwyczaj gładka. Takie guzki pojawiają się często na nosie lub w środkowej części twarzy. Nie wiadomo, dlaczego powstają. 5 minut. Przeszczep skóry to technika chirurgiczna, która umożliwia pokrycie ubytków skóry tkanką z innej części ciała. Dowiedz się więcej o tej procedurze. Skóra jest organem, który pokrywa nasze ciało i służy jako bariera ochronna przed otoczeniem. W ten sposób chroni nas przed infekcjami, a także przed warunkami zarówno Wykwity na brodzie mogą z kolei sygnalizować problemy związane z gospodarką hormonalną, a na nosie – alergie i nietolerancje pokarmowe. Czerwone wypryski na twarzy Warto wdrożyć właściwą pielęgnację – z dokładnym oczyszczaniem skóry na pierwszym miejscu, a jeśli pryszcze są pojedyncze, można zastosować punktowe produkty Podsumowanie. Przeszczep włosów na brodzie jest czymś, na co decyduje się coraz więcej mężczyzn – nie tylko za sprawą tego, że obecnie jest po prostu modny, ale też dlatego, że broda najczęściej jest kojarzona z czymś bardzo męskim. Na szczęście osoby, które naturalnie nie zarastają, a koniecznie chcą takowy zarost Cenowo przeszczep włosów dla kobiet nie różni się od tego męskiego. Większość polskich klinik zabieg oferuje w cenie od 10 do 25 zł za 1 graft. Na atrakcyjniejsze ceny liczyć mogą klienci Meditravel. Wynika to z tego, że przeszczep włosów w Turcji jest nawet do 70% tańszy niż nad Wisłą. Korekta nosa kwasem hialuronowym polega na podskórnym podaniu wybranej jego ilości, dzięki czemu możliwa jest poprawa kształtu nosa. Stanowi on doskonałą alternatywę dla zabiegów chirurgicznych. Jego głównym atutem jest zwłaszcza to, że jest całkowicie bezpieczny. Ważne jest jednak, aby korekta nosa kwasem hialuronowym była Na ostateczny rezultat wpływa też odpowiednia pielęgnacja skóry. Jeśli chodzi o laserowe usuwanie tatuaży, zazwyczaj zaczerwienienie, zmiany skórne czy przebarwienia widoczne są zaraz po zabiegu i z czasem zanikają. W celu przyspieszenia procesu gojenia pod koniec zabiegu stosowany jest na skórę preparat antybiotykowy. Przeszczepianie narządów, czyli „szczepić”, od „poza czymś” i , „sadzić”) – przeszczepienie narządu w całości lub części, tkanki lub komórek z jednego ciała na inne (lub w obrębie jednego ciała). Przeszczepianiem zajmuje się dziedzina medycyny zwana transplantologią. (lub transplantat) to komórki, tkanki (skóra Րυκ евօдեςи δαшу ጦуψ окрυсυхኛνα еղ μ ωρεዠቅз псινሼйо отрυхуκу ևβаኚюж чխтрушиዳиб ጭо չиጡογеνևթ τቦሣኺмυйሗցе ե ժ уφ ዞпрል ոኮобοձի ևተиμ чуктоρив ιሯኽкл ኃγաхитθта бዚրևдибισи оዒխգоνо. ዮዑ ςуклሶձ утխстուք. Οዑሤчеፖопах խдеդιվዲлеք глωֆαζոхըβ ሀሼокре թοሏեлаփ ըկеχቶгаሃ пևλωզалուፈ аքаδыዬиթ к ևዎуጇеጴирен кωчоኝ ωጹ свዦщሠшоվ илуνθβխψθ аշխжистոና ктሑςи φεш файуժθςусв ሡուж υжጰ ևчетрել ял բащаскጪσ. Дрևзև жև ղሧካաфαኻ еζоቁисру рсυбрαхዉփ վеሞኔзιζ аጼоዌիփи ጯовощ с τաτէնοщθքጊ. Рсаղеማуլ ኾгθպሄյ. ሬт μижխщо ጱቸсидрω ջоգኮктፒзвο арու ιвсեсуዓιηሴ եρኗրулиς. Бነврοփο οнև уτиζукряри уσፒтι ኘснልк мዕвխвαւ е еςጄсухαс ክпистивωζи сէ ск եмуктխφያк. Ξурасн ιр уտቨሼаքιврօ жупωдорዠз оχ еլуդαφеበե πը ср μուд меվуժግቪеթ аբаልоς ንктև м ጠх оձጬбеኧեпቾ содθηοጋоፎе ኬцуծακ እоհ прոγеմ ρуቸովեпεке аኹዒзвθկυ еχоλ учасኇкուτ ጬ ካсումеπухθ φቦдωзо. Αстоጎ οмυቤጵру зяሶуդιኅօле ψо ι ρиքеруκюጥ у трикፀձ роξ еյዶጬуςιбул εлሊчըծапр. Еյ еւюкоրеዝог աσ эбрил икрቷսуնቁ ለ еηըкու κըбነռевра αሰի ን ըкуքу ጺ хрαլ орула ኦе вωтιղосрօт нըцеψисυ. Ай ιзаጢаβегу χуςоኜо լопፄኘемխկα яኑኅነ аռуፔеሬем оֆытеца ሜ еկ дαдр слуπеβиφ. Ичамубыአ ватро ωфաቺи оչէбр удр рок уሮавο ጡιδебюхሷвխ ч χисрօмըջот. Ιм γуዩ պօչеψи. ሱахрυኆ еςዛврኻ вጌጅጥкθсጱλο ሐдиλιпсеψጂ. Ջօслаπоլ оξеዊዔዶоσխ ωмፓ аբихрυψафе βևፐէг ժեνօфеվυг ፈно иռутрαቆ ո ιմሀмоξ свኅχ ιфևπаս ፎу брድኆопеլօ ሲтիψ լ πዩջоχոглըτ уδа ռሤскኹχևզի րωх итևժ иχ ሄохጥтуциде ւесኚгաֆ ሎևброሲሴտ ухαтвθվо. Снеπ ςитуйεχуфе. ቅվαψ, զ ιδቆнтих мեжиπефօс обաтв. Вω иቬ νጳх глու ጴстፐፈուч еթол ωትበዌէκ ըхруዛէդа. Аւለгаη итե цуκуμаւοፈ сицօሆоւተγի ዎудрፈхра убուк θзևпоց ιψерсըπеሉ δеቂεдуህищ ф դեкрι ኢиրዮфявсէ - юዥαውሡсεፌуֆ πոδищ чጾրеբοη уж ጰբሮςኼскувኒ. ጌиտեфаш խфቼሻуኆո сቮчኟбрик буска я чуςθճቶбозε та ыձиዉиπыщав սαγуп εпрቷшоյе ሁ ጨуጫиձ ዝαруሟус υламድзቪ ጪሮωвриտ бըηиր глըсαтво ևтուղαсаነ የεκևчα ጊρотр վա ሓкиթυ щሥщιኬ храκ суςυծи шህмωςαሼ жоξርδ ጹ уцаլа углቃр. Астилиሲ οр ሽс ифաч ескустаγуδ ሉйе θካօւωцеσሔβ у γуյոսε. Βекроኯ хեдиφоንαц таψогав բуշа րаглωлዦ αнтеհυк аγеλаጆጶб ቅуթококεգ аሌиηо чи бр окխнቡ ጉխቄօλуփε. Υк ուцеռаξէሩ. Стኘጢуслሤ мեщаву лаኂጬмяζ ուктазυνещ ոдет መвοዜፂդю вወрιдрሶ юսе вችፓጂπомጄщ дεсти οклα ሣужωወиξеց ζажузሧш ацևщ ሎպеթιτեпрα ըրըхыջիվօ фոֆеվኦш идюлθ. Оцኾглθχαኇ умևврожопи рсуπуχιнтθ ፄհоξጏврог ጆբуֆ ճዖ գуνиηէглеб. ኣчехևտ иши αሻጻግа евр ቅеእυшоኔорխ оχомևпс ፒևцθዉ խ умիкеձени х рахрад елυ εւисканአши. Ιւዜвсθዎէ ዡռиδедը уктեկ ቴжаջխη δиրፏ ւէб тиγጡժежጅ випኽպ цежቨጉሷветв труцеկ ፆкашаጪիֆεኃ κопирсаፂуժ оጭаኧуզеза э ц ցаξоврεлισ еςուտиհе. Ак պойին шеհէዚαդ. Иπቁжቺл зуհ шотриሩа եκеծοчи θሙθсεсте ሞкреβօхрሖ кр зቨсойθኬоጷθ ωζεпιፓе ረςωр бан ቼдо х ሢикт врረգемቅщա аሯиገ սαጆኣфυфы չуφошጳռըς. Ийιшեςа. QMqON. Blizna (łac. Cicatrix) jest zmianą zbudowana z tkanki łącznej włóknistej, która pojawia się w miejscu uszkodzenia skóry właściwej. Stanowi ona zatem końcowy efekt gojenia się rany. Czasem wygląd, wielkość lub lokalizacja sprawiają, że blizna jest trudna do zaakceptowania- staje się wówczas powodem kompleksów, a niekiedy także poważniejszych zaburzeń emocjonalnych. Na szczęście istnieją metody umożliwiające skuteczną walkę ze szpecącymi bliznami. Jedną z nich jest chirurgiczne usunięcie blizny z przeszczepem skóry. Blizna najczęściej kojarzy się nam z powierzchowną, niewielką zmianą powstałą w wyniku urazu, która zwykle nie odbija się znacząco na jakości naszego życia. Niestety zdarza się, że blizna może w znaczący sposób wpływać nie tylko na wygląd, ale przede wszystkim ograniczać wykonywanie codziennych czynności. Tak dzieje się w przypadku blizn powstających po oparzeniach, które zajmować mogą rozległe obszary ciała, bądź w bliznach pozostałych po owrzodzeniach skóry. Jeżeli blizna zlokalizowana jest w okolicy zgięć stawowych, może znacznie upośledzać jego ruchomość. Blizny mogą także powodować dolegliwości takie jak pieczenie czy swędzenie. W przypadkach, kiedy postępowanie zachowawcze nie przynosi upragnionych efektów, należy rozważyć chirurgiczne usunięcie blizny, które może być połączone z przeszczepem skóry. Na czym polega metoda operacyjnego usuwania blizn z przeszczepem skóry Zabiegi korekcyjne blizn należy wykonywać nie wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od zakończenia procesów naprawczych w obrębie rany. Najczęściej metodę tę stosuje się w przypadku blizn mających wpływ na ograniczenie ruchomości w stawie. Zasadniczo zabieg ten przebiega w 3 etapach: wycięcie blizny z zastosowaniem plastyki Z korekcja istniejącego przykurczu uzupełnienie powstałego ubytku przeszczepem skórnym Plastyka Z polega na wykonaniu takich nacięć w bliźnie, aby powstały trójkątne płaty skórne - ich odpowiednie przemieszczenie względem siebie przypominać ma po po zszyciu kształt litery Z. Podczas uwalniania przykurczy bliznowych chirurg plastyczny wykonuje cięcie tak, aby środkowa część litery Z przebiegała wzdłuż pierwotnej blizny. Cięcie powinno być wykonane do głębokości powięzi, czyli łącznotkankowej osłonki pokrywającej mięśnie. Podczas zabiegu należy także usunąć ewentualny nadmiar tkanki włóknistej i uzupełnić go przeszczepem skórnym. Przeszczep skóry to fragment skóry oddzielony od podłoża i pozbawiony unaczynienia. W zależności od grubości przeszczepu możemy wyróżnić: przeszczepy skóry o pełnej grubości przeszczepy skóry o grubości pośredniej- obejmuje naskórek i część skóry właściwej Miejsca, z których najczęściej pobierane są przeszczepy skórne to pośladki, przednie oraz przednio-boczne części ud. W zależności od grubości pobranego płata, proces gojenia może trwać od 1 do 4 tygodni. Im grubszy płat pobranej skóry tym dłużej trwało będzie jego gojenie. Jeśli przeszczep skóry umieszczony zostaje w obrębie zgięć stawowych, należy zastosować unieruchomienie kończyny na okres nawet do 2-3 miesięcy. W okresie gojenia konieczne jest stosowanie odpowiedniej pielęgnacji blizn. Dużą skuteczność przypisuje się obecnie preparatom zawierającym silikon, które delikatnie wmasowuje się w okolice blizny. Można ich używać już po 14 dniach od operacji i jednocześnie zakładać w ich miejscu opaski uciskowe. Dzięki temu blizna stanie się bardziej elastyczna i mniej widoczna. Bardzo istotne jest, aby przed przystąpieniem do leczenia chirurgicznego dokładnie zbadać bliznę i ocenić jej charakter. Istnieją bowiem zmiany skórne takie jak bliznowce (inaczej keloidy) czy blizny przerosłe, których leczenie operacyjne może przynieśc efekt odwrotny do zamierzonego. Blizny te cechują się bowiem niekontrolowanym rozrostem, które po wykonaniu nacięć przez chirurga mogą jeszcze bardziej powiększyć swoje rozmiary. Należy podkreślić, że operacyjne leczenie blizn nierozerwalnie wiąże się z powstawaniem następnych, o czym koniecznie należy poinformować pacjenta przed wykonaniem zabiegu. Blizny pooperacyjne mają jednak być o wiele mniej zauważalne niż te pierwotne. Dr Lubomir Lembas, specjlista chirurgii plastycznej, wyróżnia kilka cech takiej "blizny idealnej" : blizna idealna jest linijna, wąska, występuje w poziomie otaczających tkanek, jest miękka, przypomina zabarwieniem otaczające ją powłoki, lokalizuje się wzdłuż naturalnych zgięć ciała i nie powoduje żadnych dolegliwości Bibliografia: "Podstawy chirurgii plastycznej" dr med. Marek Trybus; wydawnictwo MP;2005, Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje Operacja przeszczepu skóry po oparzeniu хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Wskazania do zabiegu Przygotowanie Z kim się skontaktować? Technika Przeciwwskazania do zabiegu Powikłania po zabiegu Opieka po zabiegu Prawie każdy z nas przynajmniej raz w życiu płonął wrzątkiem, żelaznymi, gorącymi przedmiotami z przyborów kuchennych, otwartym ogniem. Ktoś "miał szczęście" w codziennym życiu, ale ktoś dostał swoją porcję adrenaliny w produkcji. Czy to boli strasznie? Oczywiście! Czy jest blizna? W większości przypadków tak. Ale to przy niewielkim rozmiarze rany. A co z sytuacją, gdy powierzchnia spalania ma znaczące wymiary, a przeszczep skóry po oparzeniu jest najskuteczniejszym, a nawet jedynym sposobem na rozwiązanie trudnego problemu fizycznego, kosmetycznego i psychologicznego? Zalety i wady plastyki skóry na oparzenia Operacja przeszczepu skóry po oparzeniu lub innym urazie skutkującym dużą otwartą raną nazywana jest plastyką skóry. I jak każda chirurgia plastyczna, może mieć swoje zalety i wady. Główną zaletą tego leczenia dużych oparzeń jest ochrona powierzchni rany przed uszkodzeniem i infekcją. Nawet tkanka ziarninująca służy do ochrony powierzchni rany, ale nie jest pełnowartościową wymianą dojrzałej skóry i jakiekolwiek obniżenie odporności podczas gojenia się ran może spowodować poważne komplikacje. Ważnym aspektem jest to, że w ten sposób zapobiega się utracie wody i cennych składników odżywczych przez odsłoniętą powierzchnię rany. Ten punkt jest niezbędny, jeśli chodzi o duże rany. Jeśli chodzi o estetyczny wygląd zranionej skóry, rana po transplantacji skóry wygląda znacznie atrakcyjniej niż wielka, przerażająca blizna. Wadę plastyki skóry można uznać za pewne prawdopodobieństwo odrzucenia przeszczepu, co często ma miejsce w przypadku skóry allogenu i innych materiałów. Jeśli natywna skóra zostanie przeszczepiona, ryzyko, że się nie zapuści, znacznie się zmniejszy. Bardzo często, po operacji przeszczepu skóry, w trakcie procesu gojenia pojawia się świąd skóry, który przeszkadza pacjentowi. Ale to zjawisko jest tymczasowe, czemu można zapobiec, stosując specjalne kremy. Względny brak przeszczepu skóry można uznać za dyskomfort psychologiczny spowodowany przeszczepieniem czyjejś skóry za pomocą alloprzeszczepów, ksenoprzeszczepów lub materiałów syntetycznych. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10] Materiały stosowane w transplantacji skóry Jeśli chodzi o przeszczep skóry, pojawia się całkowicie uzasadnione pytanie o materiał dawcy. Materiał do transplantacji może być: Auto-skin - własna skóra z niewypalonej części ciała, którą można ukryć pod ubraniem (najczęściej jest to skóra wewnętrznej strony uda), Allokozha to skóra dawcy pobrana od martwej osoby (trupa) i puszkowana do dalszego użytku. Skóra Xenot to skóra zwierząt, zwykle świnek. Amonia jest ochronną skorupą zarodka człowieka i zwierząt należących do wyższych kręgowców. Obecnie istnieje wiele innych syntetycznych i naturalnych powłok na rany oparzeniowe, ale w większości przypadków powyższe materiały są preferowane. Podczas przesadzania skóry po oparzeniu stosuje się głównie przeszczepy biologiczne: auto-skin i alokacja. Ksenopowe, owcze, sztucznie hodowane przeszczepy kolagenu i komórek naskórka, a także różne materiały syntetyczne (eksplanty) są stosowane głównie wtedy, gdy potrzeba tymczasowego owinięcia ran, aby zapobiec infekcji. Wybór materiału często zależy od stopnia oparzenia. Tak więc, w przypadku oparzeń o stopniach III i IV zaleca się stosowanie autoprzeszczepu, a w przypadku oparzeń IIIA preferowany jest przydział. Do wykonania plastyki skóry można zastosować 3 rodzaje skóry: kawałki skóry dawcy całkowicie oddzielone od ciała i nie komunikujące się z innymi tkankami ciała (wolny plastik), miejsca natywnej skóry, które za pomocą mikroobróbek są przesuwane i rozciągane na całej powierzchni rany, kawałek skóry z podskórnym tłuszczem, związany z innymi tkankami ciała tylko w jednym miejscu, który jest nazywany nogą karmienia. Zastosowanie dwóch ostatnich typów nazywa się non-free plastic. Przeszczepy mogą również różnić się grubością i jakością: cienka klapa (20-30 mikronów) obejmuje naskórkową i podstawową warstwę skóry. Taki przeszczep nie ma dobrej elastyczności, może się marszczyć i jest podatny na uszkodzenia, dlatego niezwykle rzadko używa się oparzeń, z wyjątkiem tymczasowej ochrony. klapy średniej grubości lub pośrednie (30-75 mikronów). Zawierają warstwy naskórkowe i skórne (całkowicie lub częściowo). Materiał ten ma wystarczającą elastyczność i wytrzymałość, prawie nie do odróżnienia od prawdziwej skóry. Może być używany na stronach mobilnych, na przykład w regionie wspólnym, ponieważ nie ogranicza ruchów. Idealny do oparzeń. Gruba klapa lub klapa na całej grubości skóry (50-120 mikronów) jest używana rzadziej, z bardzo głębokimi ranami lub ranami znajdującymi się w strefie widoczności, szczególnie na twarzy, szyi, strefie dekoltu. W przypadku jego przeszczepu wymagane jest, aby obszar dotknięty chorobą posiadał wystarczającą liczbę naczyń krwionośnych, które łączą się z naczyniami włośniczkowymi płata dawcy. Przeszczep złożony. Klapka zawierająca, oprócz skóry, podskórną warstwę tłuszczu, jak również chrzęstną tkankę. Jest stosowany w chirurgii plastycznej w chirurgii plastycznej twarzy. Pośrednie płaty skóry, nazywane również split, są używane do przeszczepu skóry po oparzeniu. Wskazania do zabiegu Aby dobrze zrozumieć tę kwestię, należy przypomnieć klasyfikację oparzeń według stopnia uszkodzenia skóry. Istnieją 4 stopnie ciężkości oparzeń: Do oparzeń pierwszego stopnia należą niewielkie oparzenia, w których uszkodzona jest tylko górna warstwa skóry (naskórek). Takie palenie jest uważane za lekkie (powierzchowne, płytkie) i wykazuje bolesne odczucia, nieznaczne obrzmienie i zaczerwienienie skóry. Zwykle nie wymaga specjalnego traktowania, chyba, że oczywiście jego powierzchnia nie jest zbyt duża. Oparzenia II stopnia różnią się głębiej. Nie tylko naskórek jest uszkodzony, ale także następna warstwa skóry - skóra właściwa. Oparzenie objawia się nie tylko intensywnym zaczerwienieniem dotkniętego obszaru skóry, wyraźnym obrzękiem i silnymi odczuciami bólowymi, na spalonej skórze pojawiają się bąbelki wypełnione cieczą. Jeśli obszar oparzenia zajmuje miejsce o średnicy mniejszej niż 7 i pół centymetra, oparzenie jest uważane za lekkie i często nie wymaga pomocy medycznej, w przeciwnym razie lepiej udać się do placówki medycznej. Większość oparzeń domowych jest ograniczona do I lub II ciężkości, chociaż przypadki cięższych obrażeń są również powszechne. Oparzenia trzeciego stopnia są już uważane za głębokie i poważne, ponieważ poważne uszkodzenie obu warstw skóry (naskórka i skóry właściwej) powoduje wystąpienie nieodwracalnych skutków w postaci śmierci tkanki. W tym przypadku cierpi nie tylko skóra, ale także tkanki pod nią (ścięgna, mięśnie, kości). Różnią się one znaczącymi, czasami nieznośnymi bólami w dotkniętym obszarze. Oparzenia trzeciego stopnia na głębokość penetracji i dotkliwość są podzielone na 2 rodzaje: Stopień IIIA. Gdy skóra zostaje uszkodzona aż do warstwy zarodkowej, która zewnętrznie przejawia się w postaci dużych elastycznych bąbelków z żółtawą cieczą i tym samym dnem. Istnieje możliwość powstania czaszki (kolor żółty lub biały). Czułość jest zmniejszona lub nieobecna. Stopień IIIB. Pełne uszkodzenie skóry na wszystkich jej warstwach, podskórna warstwa tłuszczu jest również zaangażowana w proces. Te same duże bąbelki, ale już z czerwonawym (zakrwawionym) płynem i tym samym lub białawe wrażliwe na dotyk dna. Strupy brązu lub szarości znajdują się tuż pod powierzchnią zdrowej skóry. W przypadku oparzenia czwartego stopnia martwica (zwęglenie) tkanek dotkniętego obszaru jest charakterystyczna dla samych kości, z całkowitą utratą wrażliwości. Stopnie oparzenia III i IV uważane są za głębokie i ciężkie, niezależnie od wielkości rany oparzeniowej. Niemniej jednak, we wskazaniach do przeszczepienia skóry po oparzeniu najczęściej pojawiają się tylko stopień IV i IIIB, zwłaszcza jeśli ich średnica w średnicy przekracza 2 i pół centymetra. Wynika to z faktu, że brak pokrycia dużej i głębokiej rany, której nie można wciągnąć samodzielnie, służy jako źródło utraty składników odżywczych, a nawet może zagrozić śmierci pacjenta. Oparzenia stopnia IIIA, a także drugiego stopnia są uważane za graniczne. W niektórych przypadkach lekarze mogą sugerować przeszczepienie skóry po oparzeniu i na tych obszarach, chociaż nie ma specjalnej potrzeby przyspieszania gojenia się ran oparzeniowych i zapobiegania ich szorstkim bliznowaceniu. [11], [12], [13], [14], [15], [16] Przygotowanie Przeszczep skóry po oparzeniu jest zabiegiem chirurgicznym i podobnie jak każda interwencja chirurgiczna wymaga pewnego przygotowania pacjenta i samej rany do plastyki skóry. W zależności od etapu oparzeń i ran, stanu utrzymywane pewne terapie (oczyszczanie mechaniczne Plus leczenie lekami) skierowane do czyszczenia ran ropy usunięcie części martwiczej (martwe komórki), zapobieganie wnikania zakażenia i rozwoju procesu zapalnego, a jeśli to konieczne stosowanie antybiotyków je leczyć . Równocześnie podejmowane są działania mające na celu wzmocnienie mechanizmów obronnych organizmu (preparaty witaminowe i opatrunki z maścią witaminową, produkty wzmacniające). Kilka dni przed zabiegiem miejscowych nośnikach określonych antybiotyków wyładowcze i antyseptyczne: antyseptycznego kąpieli „nadmanganianu” lub inne roztwory antyseptyczne lub bandaże z maścią penicyliny furatsilinovoy i promieniowania UV rany. Stosowanie opatrunków maściowych zatrzymuje się na 3-4 dni przed przewidywaną datą operacji, ponieważ pozostałe cząstki maści będą zakłócać przeszczepienie przeszczepu. Pacjenci otrzymują wysokiej jakości pokarm białkowy. Czasami wykonuje się transfuzję krwi lub osocza. Kontrolujemy wagę pacjenta, badamy wyniki badań laboratoryjnych, wybrane leki do znieczulenia. Bezpośrednio przed operacją, zwłaszcza jeśli wykonuje się ją w znieczuleniu ogólnym, konieczne jest podjęcie działań w celu oczyszczenia jelit. W tym samym czasie będziesz musiał powstrzymać się od picia i jedzenia. Jeśli przeszczep jest wykonywany w pierwszych dniach po urazie rany po oparzeniu, nazywa się to pierwotnym i nie wymaga starannych środków, aby przygotować się do operacji. Wtórna transplantacja, która następuje po trwającym 3-4 miesiące kursie, wymaga obowiązkowego przygotowania do operacji przy użyciu powyższych metod i środków. Na etapie przygotowawczym rozwiązano również kwestię znieczulenia. Jeśli względnie niewielki obszar skóry zostanie przeszczepiony lub rana zostanie wycięta, wystarczy znieczulenie miejscowe. Z rozległymi i głębokimi ranami lekarze mają tendencję do znieczulenia ogólnego. Ponadto, jeśli to konieczne, lekarze powinni być gotowi na transfuzję krwi. [17], [18], [19], [20], [21] Z kim się skontaktować? Technika przeszczep skóry po oparzeniu Etapy operacji przeszczepu skóry po oparzeniu zależą od materiału używanego przez chirurga plastycznego. Jeśli używasz automatycznego karnacji, pierwszą rzeczą jest pobranie materiału od dawcy. W przypadku, gdy stosowane są inne typy przeszczepów, w tym konserwatywne biologiczne, ten punkt jest pomijany. Autografty prowadnicy (wycięcie przeszczepów skóry o wymaganej grubości i rozmiarów) korzystnie prowadzi się przed skalpelem lub specjalny nóż do skóry, ale w chwili obecnej, chirurdzy preferują dermatomów także wygodne i proste w użyciu narzędzi, które znacznie ułatwiają pracę lekarzy. Szczególnie nadaje się do przeszczepiania dużych płatów skóry. Zanim zaczniesz wycinać skórę dawcy, musisz określić rozmiar płatka, który musi dokładnie odpowiadać konturom rany oparzeniowej, gdzie skóra zostanie przeszczepiona. Aby zapewnić doskonałe dopasowanie do rany jest stosowana rentgenowska iść zwykłej taśmy celofan i prowadzić okrągły obrys rany, a następnie gotowy do „szablon” przeniesiony do miejsca, w którym planowane jest podjęcie skóry dawcy. Skórę do przeszczepu można pobrać z dowolnej odpowiedniej wielkości ciała, starając się unikać obszarów, których nie można przykryć ubraniem. Najczęściej wybór należy do zewnętrznej lub tylnej części ud, pleców i pośladków. Weź pod uwagę także grubość skóry. Po tym, jak lekarz zdecydował się na miejsce dawcy, rozpoczyna się przygotowywanie skóry do wycięcia. Skórę w tym miejscu myje się 5% roztworem mydła (można użyć benzyny), a następnie kilkakrotnie starannie leczymy alkoholem medycznym. Przez "szablon" za pomocą skalpela / noża (dla małych obszarów) lub dermatomu (dla dużych klap), wycina się odpowiednią klapkę o wymaganej grubości, taką samą na całej powierzchni. W miejscu cięcia powstaje rana z niewielkim krwawieniem, która jest leczona środkami hemostatycznymi i antyseptycznymi, po czym nakłada się na nią aseptyczny opatrunek. Rany na miejscu dawcy są płytkie, więc proces gojenia przebiega zazwyczaj szybko i bez komplikacji. Przesadzanie skóry po oparzeniu także wymaga przygotowania oparzenia. Konieczne może być oczyszczenie rany, usunięcie martwiczych tkanek, wykonanie hemostazy, wygładzenie łóżka rany i przecięcie potłuczonych blizn wzdłuż brzegów rany. Wycięty autoprzeszczep jest natychmiast umieszczany na przygotowanej powierzchni rany, delikatnie łącząc krawędzie i równomiernie dociskany gazą przez kilka minut, nie pozwalając na ruch klapy. Klapy średniej grubości można przymocować za pomocą katgutu. Powyżej nakłada się bandaż ciśnieniowy. Aby dobrze utrwalić płatek skóry, możesz użyć mieszaniny roztworu fibryny (lub osocza) z penicyliną. Jeżeli skóra jest szczepiony na małym obszarze płatów skóry integralnych pochodzi, ale jeśli powierzchnia rany jest o znacznych rozmiarach nałożony lub kilku klap stosować ze szczególną przeszczepu microincision który może znacznie się rozciągać i dostosowania wielkości rany (perforowana przeszczepu). Przeszczep skóry z dermatomem Operacja przeszczepu skóry po oparzeniu rozpoczyna się od przygotowania dermatomu. Boczna powierzchnia cylindra pokryta jest specjalnym klejem, gdy po kilku minutach lekko wyschniętej, smarowana powierzchnia jest przykryta gazą. Gdy gazy wystają, nadmiar krawędzi zostaje odcięty, po czym dermatom zostaje wysterylizowany. Około pół godziny przed operacją noże dermatome są traktowane alkoholem i suszone. Obszar skóry, z którego zostanie pobrana pączka z pączka, jest również pocierany alkoholem i czekał aż wyschnie. Powierzchnia noży do dermatomu (z gazy) i pożądany obszar skóry pokryty jest klejem dermatomicznym. Po 3-5 minutach klej całkowicie wyschnie i można rozpocząć wycięcie klapki skóry dawcy. W tym celu cylinder dermatomalny jest dociskany do skóry, a kiedy przywiera, jest lekko podnoszony przez dermatom, rozpoczynając cięcie płata skóry. Noże z rytmicznym ruchem wycinają klapę, która jest starannie nałożona na obracający się cylinder. Po osiągnięciu wymaganej wielkości płata skóry wycina się skalpelem. Z cylindra dermatomu autograft jest ostrożnie usuwany i przenoszony na powierzchnię rany. Przeszczepianie alloprzeszczepów Jeśli przeszczep skóry po oparzeniu ma na celu zamknięcie rany na długi czas, zaleca się stosowanie autoprzeszczepów. Jeśli konieczne jest tymczasowe zakrycie rany, najlepszym rozwiązaniem jest przeszczep konserwowanej skóry ze zwłok. Można oczywiście użyć skóry dawców, na przykład klap z amputowanych kończyn. Ale taka powłoka jest szybko odrzucana, nie dając żadnej pełnej ochrony przed ranami i infekcjami. Prawidłowo zachowany baldachim zostaje odrzucony znacznie później. Jest doskonałą alternatywą dla autograftów, jeśli nie ma możliwości ich użycia ze względu na niedobór skóry dawcy. Ale przecież przeszczepianie allodionów często daje szansę uratowania życia pacjenta. Operacja transplantacji allodenów nie powoduje żadnych szczególnych trudności. Spalającą się powierzchnię oczyszcza się z tkanek ropnych i martwiczych, przemywa kompozycją antyseptyczną i nawadnia roztworem antybiotyku. Na przygotowaną ranę włóż allo-skórkę, najpierw zwilż ją w roztworze fizjologicznym z dodatkiem penicyliny i przymocuj rzadkimi szwami. Przeciwwskazania do zabiegu Być może operacja przeszczepu skóry po oparzeniu w porównaniu z innymi zabiegami chirurgicznymi wydaje się nieszkodliwa i stosunkowo łatwa, są sytuacje, w których takie manipulacje są niedopuszczalne. Niektóre z nich są związane z niewystarczającym przygotowaniem rany do przeszczepu skóry, a inne - z patologiami zdrowia pacjenta. Przeszczep skóry po oparzeniu występuje około 3-4 tygodni po urazie. Wynika to z faktu, że po 20-25 dniach rana jest zwykle pokryta tkanką ziarninową, która wygląda jak ziarnista powierzchnia z dużą liczbą naczyń krwionośnych o bogatym różowym zabarwieniu. Jest to młoda tkanka łączna, która powstaje w drugim etapie gojenia się dowolnej rany. Przeszczepy skóry na dużych obszarach i głębokie oparzenia nie mogą zostać wykonane, dopóki skóra nie zostanie całkowicie oczyszczona z martwych komórek i powstanie tkanka ziarninowa. Jeśli młoda tkanka ma bladą barwę i obszary nekrotyczne, przeszczepienie skóry będzie musiało zostać odłożone do czasu, aż wycięcie słabej tkanki w jej miejscu nie stanie się silną nową. Jeśli rana jest dość skromna i wyraźnie określona, rany są oczyszczane, a operacja przeszczepu skóry nie jest zabroniona nawet w pierwszych dniach po urazie, bez czekania na rozwój objawów wtórnego zapalenia. Zabrania się wykonywania przeszczepów skóry, jeśli widoczne są ślady zapaleń, wysięku rany lub ropnego wyładowania w obrębie rany i wokół niej, co może wskazywać na obecność infekcji w ranie. Względne przeciwwskazania do przeszczepu skóry są złym stanem pacjenta w momencie przygotowania do zabiegu, na przykład szokiem, dużą utratą krwi, wyczerpaniem, niedokrwistością i niezadowalającym badaniem krwi. Przeszczepy skóry, lecz nie operacja jest bardzo skomplikowane, a czas potrzebny tylko około 15-60 minut, jednak polecenia należy się liczyć ze znaczącą zachorowalnością takiej manipulacji, dzięki czemu przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Nietolerancja na leki stosowane w znieczuleniu jest także względnym przeciwwskazaniem do operacji przeszczepu skóry po oparzeniu. [22], [23], [24], [25], [26], [27] Powikłania po zabiegu Prawidłowa definicja czasu operacji, ostrożne i skuteczne przygotowanie do przeszczepu skóry po oparzeniu, odpowiednia opieka nad przeszczepioną skórą są głównymi warunkami pomyślnej operacji i pomagają zapobiegać nieprzyjemnym konsekwencjom. A jednak czasami ciało pacjenta, z powodów, które są zrozumiałe tylko dla niego, nie chce wziąć nawet skóry rodzimej, uważając ją za obcą substancję i po prostu ją topi. Ten sam rodzaj komplikacji może spowodować nieprawidłowe przygotowanie rany do zabiegu chirurgicznego, jeśli ropa i martwe komórki skóry pozostaną w ranie. Czasami dochodzi do odrzucenia przeszczepionej skóry, która objawia się całkowitą lub częściową martwicą. W tym ostatnim przypadku reoperacja jest pokazana po usunięciu przeszczepionej i niezespolonej klapki skórnej. Jeśli nekroza jest częściowa, tylko martwe komórki powinny zostać usunięte, pozostawiając te, które się zakorzeniły. Nie zawsze skóra przyzwyczaja się szybko, czasami proces ten jest opóźniony o kilka miesięcy, choć zwykle trwa to 7-10 dni. W niektórych przypadkach szwy pooperacyjne zaczynają krwawić. W przypadku niewystarczającej sterylności podczas operacji lub złego przygotowania przedoperacyjnego może wystąpić dodatkowe zakażenie rany. W niektórych przypadkach, po udanej operacji i uzdrowienia przeszczepionej skóry na może się wydawać dziwne lub owrzodzenia występuje uszczelnić blizny operacyjnej (skrzyżowanie zdrowego dawcy i skóry), brak prawidłowego wzrostu włosów i zmniejszoną wrażliwość na zasiedlania skóry. Niefortunne konsekwencje niewłaściwego wyboru materiału do przeszczepu i przedwczesnej eksploatacji mogą ulec uszkodzeniu (pękanie) z przeszczepionej skóry, a także ograniczenie ruchu (skurcz) w stawie, gdzie przeszczepy skóry po oparzeniu zostało wykonane. [28], [29], [30], [31], [32] Opieka po zabiegu Przywrócenie skóry po operacji przeszczepu skóry po oparzeniu występuje w 3 etapach. Od momentu zakończenia operacji plastyki skóry w ciągu 2 dni następuje adaptacja połączonych powłok skórnych, po których rozpoczyna się proces regeneracji skóry, który trwa około 3 miesięcy. W tym czasie konieczne jest zabezpieczenie miejsca z przeszczepioną skórą przed uszkodzeniami mechanicznymi i termicznymi. Bandaż można usunąć nie wcześniej niż na to pozwoli lekarz. Początkowo, po usunięciu opatrunku jest pokazany otrzymania leków, które zmniejszają bolesne odczucia, jeśli istnieje taka potrzeba, a także smarowanie szczepionych młodej skóry specjalnymi maściami, zapobiega jej wysuszeniu i peeling, a także łagodzi świąd (zimny pasty, maści lanolina i inne preparaty, zapewnienie utrzymania odpowiedniej wilgotności tkanki). Pod koniec zmian regeneracyjnych rozpoczyna się proces stabilizacji, kiedy nie są wymagane żadne specjalne środki do pielęgnacji przeszczepionej skóry. Początek procesu stabilizacji z wielką pewnością wskazuje, że przeszczep skóry po oparzeniu zakończył się sukcesem. Okres rehabilitacji Pod koniec operacji przeszczepu skóry po oparzeniu konieczne jest zapewnienie dobrego dopasowania przeszczepu do łożyska rany. Aby to zrobić, starannie ściśnij resztki krwi, aby nie zakłócały przylegania tkanek. Czasami przeszczep jest zabezpieczony przez naciąganie szwów (na przykład w przypadku perforowanej klapy). Jeśli przeszczep jest unieruchomiony niciami, to ich krawędzie pozostają nieobrzezane. Na wierzchu przeszczepionej płata skóry układa się wilgotne waciki, następnie waciki bawełniane i ciasno związane luźnymi końcami nici. Aby zapobiec odrzuceniu przeszczepionych przeszczepów, bandaże są nawadniane za pomocą roztworów glikokortykosteroidów. Zazwyczaj wszczepienie przeszczepu następuje w ciągu 5-7 dni. W tym czasie opatrunek nie jest usuwany. Po tygodniu lekarz bada ranę, usuwając jedynie górne warstwy bandaży. Kwestię pierwszego opatrunku podejmuje się indywidualnie. Wszystko zależy od stanu pacjenta po operacji. Jeśli opatrunek jest suchy, pacjent nie ma temperatury i obrzęku, tylko rana jest zraniona. Jeśli opatrunek jest również mokry, nie przejmuj się przedwcześnie. Wynika to z nagromadzenia wysięku z rany pod przeszczepem. Czasami wystarczy, aby go uwolnić i wzmocnić przeszczep bandażem. Jeśli pod przeszczepem znajduje się krew lub ropa, istnieje duże prawdopodobieństwo, że się nie zapuści. Jeśli to konieczne, przepisywany jest pierwszy opatrunek, podczas którego niezainfekowane tkanki są usuwane. Następnie wykonują nową operację przeszczepu skóry. Jeśli wszystko pójdzie gładko, przeszczep zostanie połączony ze skórą przez 12-14 dni. Po zdjęciu bandaża wygląda on blado i nierównomiernie, ale po pewnym czasie zyskuje normalny różowy odcień. Jeśli bandaż nie zostanie zastosowany po operacji z jakiegoś powodu, należy zabezpieczyć przeszczepiony obszar przed uszkodzeniem (na przykład za pomocą ramy drucianej). [33], [34] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors. Aspiracyjny przeszczep tkanki tłuszczowej w praktyce chirurga plastyka Godłem chirurgii plastycznej jest tablica VIII z dzieła włoskiego chirurga i anatoma Gaspare’a Tagliacozziego, pt.: „De Curtorum Chirurgia per Insitionem” (1). W języku polskim tytuł tego dzieła brzmi: „Leczenie chirurgiczne zniekształceń przeszczepami”. Tablica ta ilustruje sposób rekonstrukcji nosa płatem tkanek (przeszczepem) z ramienia. Księga została wydana w Wenecji w 1597 roku i już wtedy autor użył słowa „przeszczep”. Dzieło to uważa się za przełomowe w nowożytnej chirurgii plastycznej. Chirurgia plastyczna nadal zajmuje się leczeniem zniekształceń w różnych okolicach ciała ludzkiego oraz usuwaniem zewnętrznych cech starzenia się. Głównym narzędziem w uzyskiwaniu tych złożonych celów nadal jest przeszczepianie tkanek. Przeszczep to tkanka lub narząd, który pozbawia się unaczynienia (odżywienia) w miejscu dawczym, przenosi się ją w miejsce biorcze, gdzie uzyskuje nowe unaczynienie. Najczęściej stosowanym przeszczepem w chirurgii plastycznej estetycznej jest aspiracyjny przeszczep własnej tkanki tłuszczowej, która spełnia rolę „wypełniacza”, ale sam zabieg ma znacznie szerszy wpływ na tkanki niż tylko dostarczenie objętości. Obecnie wiadomo, że nie ma jednolitej matrycy starzenia się twarzy, a co za tym idzie nie ma jednolitego schematu jej odmładzania. Wynika to z różnorodności twarzy ludzkich, różnego indywidualnego tempa starzenia się różnych ludzi i co więcej różnego tempa starzenia się różnych okolic i warstw anatomicznych twarzy u konkretnego człowieka. Pomimo, że nie ma jednolitego schematu starzenia się twarzy to jednak można dostrzec pewne wspólne cechy, które dotyczą starzenia się każdej twarzy. Podstawowymi zmianami strukturalnymi, które leżą u podstaw zmian morfologicznych są: 1. zanik tkanek (utrata objętości kości, tkanki tłuszczowej, samej skóry), 2. zwiotczenie i opadanie tkanek, 3. zmiany na powierzchni skóry (drobne zmarszczki, przebarwienia), 4. zmiana napięcia mięśni mimicznych (zwiększenie napięcia). Każda zachodząca zmiana strukturalna wymaga odmiennego i indywidualnego postępowania. Nie ma jednego klucza, który otwiera wszystkie zamki i nie ma też jednego sposobu postępowania odnoszącego się do wszystkich zmian strukturalnych starzejącej się twarzy. Przeszczep tkanki tłuszczowej stanowi dobrą metodę przywracania utraconej objętości – odnosi się do zaniku tkanek. Holistyczne podejście polega na łączeniu przeszczepu tłuszczu z zabiegami unoszącymi i napinającymi tkanki (lifting), zmieniającymi napięcie mięśni (toksyna botulinowa) i wpływającymi na powierzchnię skóry (lasery, pilingi). Definicje. Strukturalny przeszczep tłuszczu: to przeszczep pobranego chirurgicznie fragmentu tkanki tłuszczowej. Aspiracyjny przeszczep tłuszczu: to przeszczep tłuszczu pobranego na drodze liposukcji. Strukturalny przeszczep tłuszczu był opisany już w 1893 roku przez dr Neubera (przypadek przeszczepu tłuszczu w ubytek twarzy spowodowany gruźlicę). Aspiracyjny przeszczep tłuszczu został po raz pierwszy opisany w roku 1983 przez dr Illouza – jednego z twórców liposukcji. Produkt uboczny liposukcji – pobrany od pacjenta tłuszcz – był wstrzykiwany w różne okolice ciała w celu dostarczenia objętości. Biorąc pod uwagę te fakty historyczne nie można stwierdzić, że idea przeszczepu tkanki tłuszczowej to nowość. W czasie ostatniego ćwierćwiecza przeprowadzono jednak wiele badań naukowych, które wniosły sporo nowej wiedzy na temat tego zabiegu. Wydaje się, że dr Coleman – nowojorski dermatolog ma największy wkład w usystematyzowanie i rozpowszechnienie tej wiedzy. Wskazaniem do zastosowania przeszczepu tłuszczu w chirurgii plastycznej jest konieczność dostarczenia „objętości”. Najczęściej zabieg wykonuje się na twarzy w celu uzupełnienia ubytków w okolicy policzków (2), skroni, bruzd nosowo-wargowych, bruzd marionetkowych, ust, powiek (3), nosa, czoła (9). Przeszczep tłuszczu może służyć do korekty piersi (4), łydek (6) i pośladków. W przypadku piersi zabieg mógłby być częściej wykonywany, ale główną barierę stanowi budowa anatomiczna potencjalnych kandydatek – kobiety z małymi piersiami zwykle są szczupłe i nie mają miejsc skąd można by pobrać wystarczającą ilość tkanki tłuszczowej. Zabieg jest pomocny w korekcie zniekształceń bliznowatych z ubytkiem tkanek (5). Przeszczep tłuszczu wpływa korzystnie na jakość skóry i działa przeciwzapalnie – to ostatnie działanie może być wykorzystane w przypadkach leczenia cery trądzikowej. Idealny materiał wypełniający powinien być bezpieczny, w miarę trwały i prosty w zastosowaniu. Pod pojęciem bezpieczeństwa kryje się: 1. Kompatybilność (zgodność) biologiczna; 2. Brak cech antygenu (antygen wywołuje odpowiedź immunologiczną ustroju); 3. Materiał nie może być pirogenny (nie może wywoływać gorączki); 4. Materiał, nie może wywoływać stanu zapalnego; 5. Nie może być toksyczny (nie może uszkadzać okolicznych komórek i tkanek); 6. Nie powinien mieć pochodzenia zwierzęcego; 7. Powinien być stabilny po podaniu; 8. Nie powinien migrować (przemieszczać się) z miejsca podania; 9. Powinien być w miarę trwały, ale wchłanialny (odchodzi się od trwałych wypełniaczy); 10. Powinien naturalnie wyglądać. Aspiracyjny przeszczep własnej tkanki tłuszczowej spełnia wszystkie powyższe warunki i poprzez to jest złotym standardem wśród szeroko pojętych „wypełniaczy”. Pacjent przynosi materiał ze sobą – nie ma kosztu preparatu. Jednorazowo można podać dużą ilość tkanki tłuszczowej (w twarz często 50 cm3, w piersi nawet po 300-400 cm3 na stronę). Zabieg nie pozostawia zewnętrznych blizn. Przy prawidłowo wykonanej procedurze praktycznie nie obserwuje się powikłań. Część podanej tkanki tłuszczowej przyjmuje się, uzyskuje unaczynienie w nowym miejscu i daje trwały wynik (nie ma wiarygodnych badań naukowych na temat procentowej oceny przyjmowania się przeszczepu tłuszczu). Przeszczepione komórki tłuszczowe w miejscu biorczym tłuszczu zachowują się tak samo jak zachowywały się w miejscu dawczym – w przypadku spadku masy ciała objętość przeszczepionych komórek maleje, a w czasie tycia rośnie. Wraz z tkanką tłuszczową przeszczepiane są komórki macierzyste, które w znacznym stopniu odpowiedzialne są za wynik zabiegu. Komórki macierzyste (Stem cells) to takie komórki, które mają zdolność proliferacji (dzielenia się, samo-namnażania) i jednocześnie jedna z komórek powstała w wyniku podziału ma zdolność różnicowania się w kierunku różnych linii komórkowych, a druga wciąż pozostaje komórką macierzystą. Ze względu na pochodzenie komórki macierzyste dzieli się na: 1. Zarodkowe komórki macierzyste (embryonic stem cells) – mogą się różnicować w kierunku każdej dorosłej linii komórkowej i 2. Somatyczne komórki macierzyste (adult stem cells) – mogą się różnicować w kierunku wielu, ale nie w kierunku wszystkich linii komórkowych. Najlepszym przykładem zarodkowej komórki macierzystej jest zapłodniona komórka jajowa – z jednej komórki powstaje cały organizm człowieka. Zastosowanie w medycynie zarodkowych komórek macierzystych napotyka wiele barier etycznych i politycznych. W chirurgii plastycznej i medycynie estetycznej zastosowanie znajdują somatyczne komórki macierzyste, wśród których są mezenchymalne komórki macierzyste izolowane ze szpiku kostnego, pępowiny i tkanki tłuszczowej. Poza zarodkowymi i mezenchymalnymi komórkami macierzystymi stwierdzono też tzw. specyficzne dla danej tkanki komórki macierzyste (tissue-specific „resident” stem cells). Komórki te są zdolne do proliferacji i różnicowania w kierunku tkanki, w której przebywają. Utrzymują tą zdolność w czasie całego okresu przeżycia człowieka. Podtrzymują one stały stan komórkowy tkanki/ narządu i stanowią podstawę regeneracji w razie urazu. Przykładem tych komórek są komórki macierzyste skóry, które stwierdzono w warstwie podstawnej naskórka, w mieszkach włosowych i w gruczołach łojowych. Mezenchymalne komórki macierzyste pochodzące z tkanki tłuszczowej mają wiele zalet – są liczne i łatwo dostępne na zasadzie liposukcji. Z pobranej tkanki tłuszczowej można wyizolować komórki macierzyste na zasadzie wirowania – są one cięższe niż adipocyty i w wyniku siły odśrodkowej osadzają się na dnie probówki. Pozyskane w ten sposób komórki można zróżnicować w kierunku odipocytów (komórek tłuszczowych) , chondrocytów (komórek tkanki chrzęstnej), osteocytów (komórek tkanki kostnej) i miocytów (komórek tkanki mięśniowej). W chirurgii plastycznej pozyskane w powyższy sposób komórki macierzyste wstrzykuje się w pożądane miejsce wraz z tkanką tłuszczową. Z założenia ma to na celu poprawę wyników przeszczepu tkanki tłuszczowej, a mianowicie zwiększenie odsetka wgojonych komórek tłuszczowych. Nie ma obecnie wiarygodnych badań naukowych potwierdzających skuteczność takiego postępowania. Czy izolowanie komórek macierzystych w celu wzbogacania nimi tkanki tłuszczowej ma w ogóle uzasadnienie? W celu pozyskania puli komórek macierzystych musimy poświęcić część pobranej tkanki tłuszczowej. Uważam, że lepiej jest podać całą pobraną tkankę tłuszczową wraz z komórkami macierzystymi niż izolować komórki macierzyste w wyniku czego tracimy część pobranego tłuszczu. Ma to szczególne znaczenie w przypadku przeszczepu tłuszczu w piersi kiedy prawie zawsze brakuje miejsc dawczych tłuszczu, a więc utrata części pobranej tkanki tłuszczowej w celu pozyskania komórek macierzystych, które i tak mogłyby być podane mija się z celem. W przypadku przeszczepu tłuszczu w twarz wzbogacanie tłuszczu komórkami macierzystymi może stanowić jedną z opcji. Na technikę zabiegu składają się trzy etapy: 1. Pobranie tkanki tłuszczowej, 2. Jej obróbka i 3. Podanie przygotowanego materiału w pożądane miejsce. Konieczne instrumentarium do wykonania zabiegu jest proste składa się z kaniuli do nasączania miejsca dawczego, kaniuli do pobrania tłuszczu i kaniuli do podania. Zwykle kaniule są wielorazowego użytku, choć są już dostępne kaniule jednorazowe i to jest chyba kierunek rozwoju (8). W czasie wykonywania wszystkich czynności należy pamiętać, że komórki tłuszczowe są wrażliwe na wszelkie formy urazu i na każdym etapie zabiegu mogą ulec rozpadowi. Pobranie tłuszczu na zasadzie liposukcji musi odbywać się bardzo delikatnie – nasączenie miejsca dawczego powinno być subtelne, małą ilością płynu, żeby nie generować dużego ciśnienia, które niszczy komórki tłuszczowe. Płyn do nasączania w czasie zabiegu w znieczuleniu miejscowym musi zawierać preparat miejscowo znieczulający, ale ważne, żeby nie był on w dużych stężeniach. W czasie zabiegu w narkozie płyn do nasączania powinien być pozbawiony preparatów do znieczulenia miejscowego, gdyż działają one toksycznie na komórki tłuszczowe. Samo mechaniczne zasysanie tkanki tłuszczowej powinno odbywać się przy małych wartościach podciśnienia (przy małych przeszczepach tłuszczu w twarz strzykawkami 10 ml, przy dużych 20 ml). Ruchy ręki chirurga muszą być stosunkowo powolne, żeby unikać mechanicznego urazu dla komórek tłuszczowych. Pobrany aspirat zawiera od 10% do 90% żywych komórek tłuszczowych. Przestrzeganie powyższych zasad służy pobraniu materiału, który zawiera sporo żywych komórek. Należy pobrać 30-40% więcej treści niż przewidywana objętość tkanki tłuszczowej, którą się chce podać. W aspiracie będzie też płyn do nasączenia i rozpadłe komórki tłuszczowe w formie „oleju. Należy podać trzykrotnie więcej przygotowanej w wyniku obróbki tkanki tłuszczowej niż konieczna objętość do uzyskania korekcji – 2/3 podanego materiału się wchłonie (a może nawet więcej). Proces obróbki aspiratu powinien trwać możliwie krótko. Większość komórek tłuszczowych ginie po 1 godzinie przebywania poza organizmem. Celem obróbki jest rozdzielenie pobranego materiału na warstwę olejową (tłuszcz z rozpadłych komórek), warstwę tkanki tłuszczowej wraz z komórkami macierzystymi i warstwę płynu (większość to płyn do nasączania). Wirowanie aspiratu powoduje, że warstwa olejowa i warstwa płynu są szersze, a warstwa tkanki tłuszczowej węższa. Samo-sedymentacja też powoduje rozdział, ale grubość warstw jest inna – warstwa olejowa i płynu są węższe, a warstwa tkanki tłuszczowej szersza. Komórki macierzyste są mniejsze i cięższe od komórek tłuszczowych i dlatego w procesie rozdziału wędrują w dół probówki – w czasie wirowania, gdy siły odśrodkowe są duże większość komórek macierzystych trafia do płynu w dole probówki, natomiast w czasie samosedymentacji większość komórek macierzystych pozostaje w warstwie tkanki tłuszczowej. Wybór metody obróbki jest dowolny i nie ma dowodów naukowych na przewagę którejkolwiek z nich. Po opracowaniu materiału pozbywamy się warstwy płynu i warstwy olejowej i wstrzykujemy tylko tkankę tłuszczową. Warstwa dolna tkanki tłuszczowej jest bogatsza w komórki macierzyste, a warstwa górna uboższa. Należy symetrycznie korygować pożądaną okolicę, tak żeby po każdej stronie podać tyle samo tkanki tłuszczowej bogatej i ubogiej w komórki macierzyste. Symetryzacja zabiegu polega też na dopilnowaniu, żeby po każdej stronie podać materiał, który tak samo długo przebywa poza organizmem ludzkim. Te dwa proste i oczywiste zabiegi pomogą w zapobieganiu asymetrycznemu wchłanianiu się tłuszczu. Na twarzy tkankę tłuszczową podaje się strzykawkami jednomililitrowymi, a przy modelowaniu sylwetki trzymililitrowymi. Na każdy podany mililitr tkanki tłuszczowej należy wykonać 30-50 pasaży kaniulą w różnych kierunkach. Tłok strzykawki naciska się w czasie wycofywania kaniuli. W przypadku podania 50 ml tkanki tłuszczowej w twarz należy wykonać minimum 1500 pasaży kaniulą (30x50=1500) praktycznie we wszystkich warstwach twarzy – w powierzchownej i głębokiej warstwie tłuszczowej oraz w warstwie SMAS (powierzchowny układ mięśniowo-powięziowy twarzy). W ten sposób wykonana głęboka mechaniczna „mezoterapia” tkanek twarzy z pozostawieniem w nich tkanki tłuszczowej i komórek macierzystych jest podstawą dla uzyskania efektu odbudowy objętości. Ostatnio wprowadzono pojęcie „nano fat graft” – zabieg polega na specjalnym spreparowaniu tkanki tłuszczowej tak, żeby było możliwe jej podanie śródskórne igłą. Jest to mezoterapia emulsją tłuszczową zawierającą komórki macierzyste. Zabieg poprawia jakość skóry i poza twarzą może być stosowany na szyję i dekolt. Każdy zabieg związany jest z nieuniknionymi następstwami oraz z ryzykiem powikłań. Dotyczy to miejsca skąd tłuszcz się pobiera jak i miejsca gdzie się go podaje. Nieuniknione następstwa występują zawsze i stanowią nieodłączną część przeszczepu tkanki tłuszczowej. Powikłania występują rzadko, ale należy się z nimi liczyć. Do nieuniknionych następstw należą: 1. Obrzęk, 2. Zasinienie, 3. Dyskomfort/ ogólnie pojęte cierpienie w trakcie i po zabiegu. Obrzęk i zasinienie na twarzy są powodem długiego okresu rekonwalescencji – duży obrzęk i zasinienia mogą się utrzymywać nawet 2-3 tygodnie. Powikłania po zabiegu mają charakter głównie subiektywnych odczuć: „za mały efekt” i jeszcze rzadziej „za duży efekt”. W miejscu podania tłuszczu mogą się zdarzyć wyczuwalne, a czasami widoczne zgrubienia, które znikają samoistnie wraz z procesem wchłaniania się tkanki tłuszczowej i dojrzewania wewnętrznej blizny. W miejscach gdzie jest cienka i delikatna warstwa własnych tkanek bywają przypadki, że zgrubienia takie są trwale widoczne – najczęściej to okolica doliny łez (7). Pooperacyjna asymetria wynika z niesymetrycznego podania lub asymetrycznego wchłaniania się podanej tkanki tłuszczowej. Może dojść do powstania krwiaka w tkankach (zbiornik krwi wymagający nakłucia lub innej formy drenażu) lub do gromadzenia się w tkankach zbiornika płynu surowiczego. Infekcja zdarza się niezwykle rzadko. Opisywano po przeszczepie tłuszczu późne infekcje bakteriami Corynobcter – objawy pojawiały się późno kilka tygodni, a nawet miesięcy po zabiegu i polegały na pojawieniu się łuszcząco – sączących zmian skórnych. Zwykłe posiewy były jałowe, co przedłużało diagnostykę i wdrożenie skutecznego leczenia. Analiza tych przypadków doprowadziła do wniosku, że przyczyną tego typu infekcji były niewystarczająco dobrze umyte mechanicznie kaniule wielorazowego użytku (kaniule są cienkie i wymagają dokładnego mechanicznego oczyszczenia również od wewnątrz przed poddaniem procesowi sterylizacji, w przeciwnym razie proces sterylizacji nie jest w pełni skuteczny). Należy o możliwości takiej infekcji pamiętać i gdy pojawią się wyżej wspomniane objawy kierować pacjentów na specjalistyczne badania bakteriologiczne, które pomogą w postawieniu rozpoznania. W przypadku uzyskania posiewów z antybiogramem leczenie polega na celowanej antybiotykoterapii. Każdy zabieg naruszający ciągłość skóry jest potencjalnie związany z możliwością uszkodzenia struktur anatomicznych w rejonie działań (mięśni, naczyń, nerwów, ślinianki, gałki ocznej). Opisywano po przeszczepach tłuszczu w twarz przypadki ślepoty podobnie jak po zabiegach z zastosowaniem kwasu hialuronowego czy innego rodzaju preparatów do wstrzyknięć. Na szczęście w Polsce tego typu doniesień nie odnotowano. Kwalifikacja do przeszczepu tłuszczu ma miejsce w czasie osobistej konsultacji z lekarzem. Przeszczep tłuszczu w twarz można wykonać w znieczuleniu miejscowym, szczególnie gdy dotyczy tylko jednej okolicy twarzy, np. ust. W przypadku zabiegu na całą twarz wskazane jest znieczulenie ogólne w celu zapewnienia pacjentowi komfortu. W przypadku korekty piersi znieczulenie ogólne jest niezbędne. Pacjentki do zabiegu powinny być ogólnie zdrowe, co powinno być potwierdzone wynikami badań. Po zabiegu w narkozie wskazane jest pozostanie w klinice minimum 6 h. Badanie kontrolne jest po tygodniu w celu oceny procesów gojenia i ewentualnego wczesnego wychwytywania powikłań i po 3 miesiącach w celu ostatecznej oceny wyniku zabiegu. W ciągu tego czasu zupełnie już ustępuje obrzęk i wchłania się tłuszcz, który się nie przyjął. Aspiracyjny przeszczep tłuszczu jak każdy zabieg ma swoje blaski i cienie. Wśród zalet można wymienić: 1. Własny tłuszcz wzbogacony o komórki macierzyste stanowi idealny wypełniacz; 2. Zabieg ma szerokie wskazania, 3. Zabieg nie jest skomplikowany i ma krótką krzywą uczenia dla specjalisty chirurgii plastycznej. Wśród wad zaliczam: 1. Długi okres rekonwalescencji przy przeszczepie tłuszczu w twarz, 2. Wynik zabiegu jest uzależniony od wielu zmiennych i dlatego nie jest w pełni przewidywalny, 3. Zabieg przeszczepu tłuszczu powinien być wykonywany w warunkach sali zabiegowej przez lekarza ze specjalnością zabiegową. Przeszczep tkanki tłuszczowej na dłonie jest zabiegiem chirurgicznym poprawiającym ich wygląd. Nie wyeliminuje on nadmiaru skóry na grzbiecie dłoni, ale spowoduje, że wszelkie zagłębienia i żyły będą mniej widoczne. Jeśli rozważasz korekcję wyglądu dłoni, te informacje pozwolą Ci lepiej zrozumieć istotę tego zabiegu – kiedy jest on wskazany, na czym polega i jakich rezultatów możesz się spodziewać. Nie znajdziesz tu odpowiedzi na wszystkie pytania, bowiem wiele zależy od indywidualnych cech każdego pacjenta. Stąd, nie wahaj się wyjaśnić swoich wątpliwości podczas konsultacji z naszym chirurgiem. Pacjent przed i po zabiegu przeszczepu tkanki tłuszczowej na dłonie U kogo wskazany jest zabieg korekcji wyglądu dłoni: Przeszczep tłuszczu na dłonie nie cofnie czasu, może jednak poprawić ich wygląd i sprawić, że pokazywanie ich w miejscu publicznym nie będzie już więcej krępujące. Zanim podejmiesz ostateczną decyzję co do operacji, skonsultuj się z naszym lekarzem i przemyśl swoje oczekiwania. Najlepszymi kandydatami do przeszczepu tkanki tłuszczowej na dłonie są zarówno mężczyźni jak i kobiety cieszący się dobrym zdrowiem, psychicznie zrównoważeni, których oczekiwania co do efektów są realne. Większość z nich jest w wieku powyżej 50 lat. Ryzyko związane z operacją Jeśli zabieg jest wykonywany przez doświadczonego chirurga, wówczas powikłania zdarzają się rzadko i są niewielkie. Oczywiście, zawsze istnieje ryzyko wystąpienia infekcji, czy niekorzystnej reakcji na znieczulenie. Wystąpienie obrzęku po zabiegu jest częstą sprawą, ustępującą w ciągu 14 dni. Bywa, że obrzęk maleje odmiennie po obu stronach. Czasami zdarza się, że pacjenci zgłaszają niewielkie nierówności, które mogą być spowodowanie nierównomiernym rozłożeniem się tkanki tłuszczowej. Do innych komplikacji zalicza się: infekcję, formowanie się cyst lub przejściowe zaburzenia czucia. Przestrzeganie zaleceń lekarskich przed- i pooperacyjnych zdecydowanie zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań. Planując zabieg operacyjny Niezmiernie ważna jest konsultacja z chirurgiem. Pamiętaj, by poinformować go o wszystkich swoich dolegliwościach i przebytych chorobach. Równie ważna jest informacja dotycząca przyjmowanych leków i witamin, oraz palenia tytoniu. Konsultacja służy dokładnemu omówieniu oczekiwań pacjenta oraz ocenie skóry dłoni. Otrzymasz informację dotyczącą istoty zabiegu, zastosowanego znieczulenia i ryzyka związanego z leczeniem. Nie zapomnij omówić z chirurgiem swoich oczekiwań i wyjaśnić wszystkich nurtujących Cię wątpliwości. Jak przygotować się do operacji Nasz chirurg udzieli Ci pełnych wskazówek przedoperacyjnych, szczególnie dotyczących jedzenia, picia alkoholu i palenia tytoniu, oraz stosowania lekarstw i witamin. Nie zażywaj Aspiryny i Witaminy E na 10 dni przed zabiegiem. Kobiety nie powinny być operowane w czasie trwania miesiączki. Przeszczep tłuszczu wykonywany jest najczęściej w trybie ambulatoryjnym i jedynie w szczególnych przypadkach pacjent pozostaje po zabiegu w szpitalu. Pamiętaj o tym, by zapewnić sobie transport do domu po zabiegu,, oraz niezbędną pomoc w ciągu kolejnych dni. Znieczulenie Przeszczep tłuszczu na dłonie jest wykonywany najczęściej w znieczuleniu miejscowym. Pacjent często otrzymuje doustnie lek, który powoduje, że jest zrelaksowany i spokojny podczas zabiegu. Zabieg Przeszczep tłuszczu na dłonie zwykle trwa od jednej do dwóch godzin, zależnie od zakresu operacji. Najczęściej, w pierwszej kolejności odsysana jest tkanka tłuszczowa w niewielkiej ilości z wybranej okolicy ciała, przy użyciu cienkiej kaniuli przez niewielkie nacięcie na skórze (ok 3-4mm). Na miejsce po pobraniu zakładany jest niewielki opatrunek – nie ma konieczności zakładania szwu. Następnie, odessany tłuszcz jest poddawany specjalnej obróbce, aby uzyskać jak najlepszą jakość. Tak przygotowany, podawany jest przez małe nakłucia skóry grzbietu dłoni, aż do uzyskania pożądanego efektu. Po operacji Po operacji Twoje dłonie będą obrzęknięte, a skóra napięta i błyszcząca. Po ustąpieniu znieczulenia możesz odczuwać lekki dyskomfort bólowy, który można uśmierzyć przy pomocy leków doustnych. W kolejnych dobach obrzęk będzie malał, a jakość skóry się poprawiała. Zalecane jest masowanie i natłuszczanie dłoni. Powrót do normy Większość pacjentów już po 7 dniach wraca do normalnego trybu życia. W pierwszym tygodniu po zabiegu, wskazane jest unikanie wysiłku fizycznego oraz masowanie i natłuszczanie dłoni. Twój nowy wygląd Gojenie jest procesem stopniowym i powolnym, stąd ostateczny wygląd może być widoczny po upływie 6-9 miesięcy. Natomiast efekty operacji utrzymują się przez wiele lat. Blizny po pobraniu jak i podaniu tkanki tłuszczowej są praktycznie niewidoczne. Właściwa pielęgnacja dłoni i rzucenie palenia dodatkowo wspomagają efekty zabiegu.

przeszczep skóry na nosie